11 X 2008 r. w Chełmie Lubelskim rozegrano „II Galę Mistrzów Podnoszenia Ciężarów im. Mariana Zielińskiego”, podczas której rywalizowały 4 zawodniczki i 10 zawodników. Najlepsze wyniki uzyskali: Ewa MIZDAL Unia Hrubieszów wśród pań oraz Grzegorz KLESZCZ z Otwocka u panów.
Medaliści z Pekinu: Ilya ILYIN (88, KAZ) i Szymon KOŁECKI (81, POL), tym razem wystąpili jedynie w roli „obserwatorów” i gości honorowych.
WYNIKI:
Poniżej, pełne wyniki zawodów (kolejność wg pkt. Sinclaira)
KOBIETY
223,3 – 200 (90+110) – Ewa MIZDAL (87, Unia Hrubieszów; 69,5)
205,1 – 172 (76+96) – Malwina GRĄDZKA (86, Legia Warszawa; 61,9)
148,1 – 123 (55+68) – Marta UNKIEWICZ (87, Unia Hrubieszów; 61,0)
0 – x (x+74) – Małgorzata DASZKIEWICZ (86, Legia W-wa) – spaliła rwanie
MĘŻCZYŹNI
419,2 – 410 (180+230) – Grzegorz KLESZCZ (77, EKOPAK Jatne O.; 131,5)
419,1 – 386 (181+205) – Marcin DOŁĘGA (82, EKOPA Jatne Otwock; 104,7)
409,8 – 330 (150+180) – Krzysztof SZRAMIAK (84, Budowlani Opole; 78,0)
409,0 – 400 (180+220) – Viktors SCERBATIHS (74, Łotwa; 140,5)
403,3 – 340 (160+180) – Adrian ZIELIŃSKI (89, Tarpan Mrocza; 85,0)
398,3 – 365 (165+200) – Robert DOŁĘGA (77, Orlęta Łuków; 103,2)
396,8 – 355 (155+200) – Arsen KASABIEV (87, Gruzja; 96,9)
386,9 – 341 (155+186) – Bartłomiej BONK (84, Budowlani Opole; 93,5)
372,6 – 340 (155+185) – Daniel DOŁĘGA (88, EKOPAK Jatne Otwock; 102,0)
358,3 – 315 (140+175) – Paweł FARAŚ (87, Legia Warszawa; 93,0)
***
Sylwetka Mariana Zielińskiego
Ppłk sł. st. WP, trener, sztangista wagi piórkowej i lekkiej warszawskiej Legii. Pierwszy Polak, który w podnoszeniu ciężarów zdobył medal olimpijski, ustanowił rekord świata i wywalczył tytuł mistrza świata, trzykrotny brązowy medalista olimpijski.
Urodzony 24 grudnia 1929 w Chełmie Lubelskim, syn Jana i Marianny Jajus, absolwent Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Warszawie i Szkoły Oficerów Rezerwy w Lidzbarku Warmińskim. Był Żonaty (Jadwiga Nienartowicz), miał dwóch synów mieszkających w Kanadzie: Andrzeja (1958) i Marka (1960). Zmarł po ciężkiej chorobie w wieku 76 lat w Warszawie, 13 października 2005 roku.
Sztangista (160 cm, 67 kg) stołecznej Legii (1953-1970), którego pierwszym trenerem klubowym był Józef Styczyński. Dopiero po wstąpieniu do wojska (1950) w ramach podnoszenia sprawności fizycznej (podobnie jak wielu innych chłopców po wojnie) zetknął się ze sportem, a w czasie przygotowań do Dywizyjnej Spartakiady (1953) z zaczynającym być modnym podnoszeniem ciężarów. „Wyczyn” (215 kg – 60+65+85) idealnie zbudowanego „piórkowca” (160 cm, 60 kg wagi) dostrzegł bardziej doświadczony zawodnik Klemens Roguski, który poszukiwał zawodników do sekcji wyczynowych Warszawskiego Okręgu Wojskowego. I tak chor. Zieliński pod koniec 1953 trafił do „baraku oficerskiego” WKS Legia, który mieścił się (i jeszcze stoi) przy klubowej pływalni. Rozpoczęła się kariera sportowa jednego z najlepszych sztangistów świata, który przeszedł do historii naszych ciężarów. Włączony do kadry narodowej zaczął rozwijać swój talent w OPO na Bielanach (Augustyn Dziedzic, Karol Czarkowski) i skromnej siłowni wojskowego klubu pod trybunami stadionu na Łazienkowskiej (Józef Styczyński). Ogromna pracowitość i absolutne zaangażowanie, a także wrodzone możliwości fizyczne sprawiły, że wkrótce dokonał wyczynów, które przeszły do historii tej dyscypliny w Polsce. Zadebiutował na mistrzostwach świata i Europy w Wiedniu (1954), wygrał (mimo, iż startowali zawodnicy radzieccy) zawody zorganizowane z okazji Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie (1955) występując na pomoście w… trampkach. Z IO w Melbourne (1956) wrócił z brązowym medalem olimpijskim jako pierwszy polski sztangista, dwa lata później (1958) podczas mistrzostw świata i Europy w Sztokholmie (mimo, iż spalił wszystkie podejścia w wyciskaniu) także jako pierwszy nasz reprezentant ustanowił rekord świata w rwaniu (110 kg), poprawiając najlepszy wynik znakomitego Issaka Bergera (USA). Wreszcie, jako pierwszy Polak (1959) zdobył tytuł mistrza świata w Hali Mirowskiej w Warszawie. A potem jeszcze przez wiele lat tworzył (od 1961) wraz z Waldemarem Baszanowskim, swoim wielkim rywalem i przyjacielem „żelazną parę”, którą znał i podziwiał cały świat. Na wielkich zawodach wygrał z nim po raz ostatni (1963) w Sztokholmie, zdobywając swój drugi i ostatni tytuł mistrza świata. Potem przyszła era Baszanowskiego, który był przez wiele lat mistrzem absolutnym w wadze lekkiej, pozostawiając w pokonanym polu najwybitniejszych atletów ZSRR (Łopatin, Kapłunow).
7-krotny mistrz Polski, 2-krotny mistrz świata, 2-krotny srebrny medalista MŚ, 4-krotny brązowy medalista MŚ. Zdobył także 3-krotnie tytuł mistrza Europy, 2-krotnie wicemistrzostwo Europy i 4-krotnie brązowy medal ME. Rekordzista świata w rwaniu (kat. 60 kg), podrzucie i trójboju (kat. 67,5 kg).
Po zakończeniu kariery sportowej (1970) – trener, od 1978 podpułkownik Wojska Polskiego w stanie spoczynku i… rencista. Zajmował się amatorsko malarstwem (kopiował obrazy dawnych mistrzów), wykonywał prace jubilerskie w srebrze, rzeźbił w drewnie. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżami: Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Laureat medalu „Kalos Kagathos” (2003).
NAJWIĘKSZE OSIĄGNIĘCIA:
Igrzyska Olimpijskie
1956 -Melbourne kat. 60 kg brązowy 335 kg (105+102,5+127,5)
1960 – Rzym kat. 67,5 kg 4 miejsce 375 kg (115+110+150)
1964 – Tokio kat. 67,5 kg brązowy 420 kg (140+120+160)
1968 – Meksyk kat. 67,5 kg brązowy 420 kg (135+125+160)
Mistrzostwa Świata
1958 – Sztokholm kat. 60 kg spalił wyciskanie a
1959 – Warszawa kat. 60 kg złoty 365 kg (110+112,5+142,5)
1961 – Wiedeń kat. 67,5 kg brązowy 395 kg (127,5+117,5+150)
1962 – Budapeszt kat. 67,5 kg brązowy 405 kg (125+120+ 160)
1963 – Sztokholm kat. 67,5 kg złoty 417,5 kg (135+122,5+160)
1964 – Tokio kat. 67,5 kg brązowy 420 kg (140+120+160)
1965 – Teheran kat. 67,5 kg srebrny 425 kg (140+120+165)
1966 – Berlin kat. 67,5 kg srebrny 410 kg (130+120+160)
1968 – Meksyk kat. 67,5 kg brązowy 420 kg (135+125+160)
Mistrzostwa Europy
1956 – Helsinki kat. 60 kg brązowy 325 kg (97,5+100+127,5)
1957 – Katowice kat. 60 kg brązowy 347,5 kg (110+102,5+135)
1958 – Sztokholm kat. 60 kg spalił wyciskanie
1959 – Warszawa kat. 60 kg złoty 365 kg (110+112,5+142,5)
1960 – Mediolan kat. 67,5 kg złoty 377, 5 kg (117,5+110+150)
1961 – Wiedeń kat. 67,5 kg brązowy 395 kg (127,5+117,5+150)
1962 – Budapeszt kat. 67,5 kg brązowy 405 kg (125+120+160)
1963 – Sztokholm kat. 67,5 kg złoty 417,5 kg (135+122,5+160)
1966 – Berlin kat. 67,5 kg srebrny 410 kg (130+120+160)
1968 – Leningrad kat. 67,5 kg srebrny 405 kg (137,5+115+152,5)
Mistrzostwa Polski
1954 – Warszawa kat. 60 kg złoty 287,5 kg
1958 – Poznań kat. 60 kg złoty 347,5 kg
1959 – Wrocław kat. 67,5 kg złoty 370 kg
1960 – Białystok kat. 67,5 kg złoty 380 kg
1961 – Koszalin kat. 67,5 kg złoty 375 kg
1962 – Oświęcim kat. 67,5 kg złoty 380 kg
1963 – Warszawa kat. 67,5 kg srebrny 395 kg
1964 – Białystok kat. 67,5 kg srebrny 420 kg
1966 – Warszawa kat. 67,5 kg złoty 420 kg
1967 – Lublin kat. 67,5 kg srebrny 395 kg
1968 – Szczecin kat. 67,5 kg srebrny 410 kg
1969 – Katowice kat. 67,5 kg brązowy 400 kg
REKORDY ŚWIATA (4)
Rwanie (kat. 60 kg) 112,5 17.09.1958 Sztokholm
Rwanie (kat. 60 kg) 113,5 30.09.1959 Warszawa
Podrzut (kat. 67,5 kg) 167,5 29.08.1964 Gdańsk
3-bój (kat. 67,5 kg) 417,5 10.09.1963 Sztokholm
Na podstawie www.polska.sztanga
– opracował – mak
Na zdjęciu – Ewa Mizdal podczas zawodów o „Złotą sztangę”.
