Dysplazja stawu biodrowego jest schorzeniem ortopedycznym, które bardzo często dotyka psy przede wszystkim dużych ras. Nie jest to jednak regułą i zdarza się, że zmiany chorobowe dotykają także małe psy. Chcąc odpowiednio zadbać o swojego pupila, dobrze jest wiedzieć, czy może on być objęty ryzykiem zachorowania. Znając pierwsze objawy dysplazji, możemy podjąć szybką interwencję i oszczędzić psu niepotrzebnego cierpienia. Dowiedz się, jakie są metody leczenia tego schorzenia.
Metody leczenia dysplazji stawu biodrowego u psa
Jak dowiedzieć się można z witryny Gliwickiej Kliniki Weterynaryjnej, wybór metody leczenia dysplazji stawu biodrowego u psów zawsze uwarunkowany jest konkretnym przypadkiem. Wpływ na ostateczną decyzję może mieć wiele czynników, a jednym z nich jest choćby stopień rozwoju choroby. Wśród różnych możliwości dostępne są zarówno metody farmakologiczne, jak i chirurgiczne. Jeśli stopień rozwoju dysplazji jest łagodny, na początku wystarczy zastosować środki o charakterze profilaktycznym. Zmian wymagają zazwyczaj sposób żywienia psa oraz podejmowanej aktywności fizycznej. Aby zapobiec rozwojowi choroby, należy kontrolować masę ciała zwierzęcia. Systematyczna dawka ruchu w formie spacerów po stabilnym podłożu oraz pływania bardzo dobrze wpłynie na jego kondycję. Ponadto zalecane są ćwiczenia korygujące postawę kończyn miednicznych. Dodatkowo u zwierząt, które mają wyraźną predyspozycję do rozwoju dysplazji stawu biodrowego, stosuje się odpowiednie środki farmakologiczne, zawierające składniki takie jak kwas hialuronowy czy siarczan chondroityny. W leczeniu farmakologicznym stosuje się także niesterydowe leki przeciwzapalne. Kiedy stosowane metody zawiodą, wdraża się leczenie operacyjne. Wśród wielu wykorzystywanych technik operacyjnych lekarz weterynarii wybiera tę, która jest najbardziej odpowiednia w sytuacji danego pacjenta. Można wśród nich wymienić między innymi:
- odnerwienie stawów biodrowych: zabieg, podczas którego usuwane są włókna nerwowe torebki stawowej. Dzięki temu pies przestaje odczuwać ból wynikający z zwyrodnienia stawów. Jednak samo schorzenie nadal się rozwija. Przeprowadzenie tego zabiegu zalecane jest w przypadku bardzo zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych. Wykonuje się go zazwyczaj u starszych psów.
- potrójna osteotomia kości miednicy: zabieg, podczas którego miednica przecinana jest w trzech różnych miejscach. Dzięki temu sklepienie panewki się obniża i może ona zostać nałożona na głowę kości udowej. Zabieg wykonywany jest u psów w wieku od 5 do 10 miesięcy, u których nie doszło do zmian zwyrodnieniowych. Okres rekonwalescencji trwa około dwa miesiące.
- młodzieńcze zespolenie spojenia łonowego: wykonuje się go u szczeniąt w wieku od 12 do 20 miesięcy. Jego celem jest zapobiegnięcie rozwojowi zmian zwyrodnieniowych. Podczas zabiegu niszczona jest chrząstka spojenia łonowego oraz zmienia się ułożenie panewki miednicy w stosunku do głowy kości udowej.
- osteotomia podkrętarzowa: celem tego zabiegu jest zmiana ułożenia głowy i szyi kości udowej oraz okolicy krętarzowej w stosunku do trzonu kości udowej.
- amputacja głowy i szyi kości udowej: ten zabieg jest rozwiązaniem ostatecznym, stosowanym u pacjentów, u których choroba zwyrodnieniowa jest mocno rozwinięta. Po wykonaniu amputacji wyeliminowany zostaje ból i dochodzi do więzozrostu. Aby zabieg się powiódł pacjent nie może cierpieć na nadwagę i zaniki mięśniowe.
- protezowanie stawów biodrowych: celem zabiegu jest wstawieniu psu sztucznego stawu biodrowego w miejsce stawu, w którym zaszły zmiany chorobowe spowodowane dysplazją. Zabieg wykonuje się u psów, u których zakończył się już proces wzrostu oraz u których zawiodły inne metody.
(tekst i fot. mat. sponsora)