Piotr Makarewicz – przedwojenny Burmistrz Hrubieszowa

Ostatnią krewną, która pamięta Piotra Makarewicza jest moja babcia Czesława Sarzyńska. Burmistrz Makarewicz był dla niej po prostu wujkiem Piotrem. Najwyraźniejsze wspomnienie, jakie rysuje się w jej pamięci, to bryczka wjeżdżająca do Szpikołos, w niej prezes Towarzystwa Staszicowskiego pan Ciechanowski (?), a obok niego wujek Piotr. Jeżdżąc wizytowali lasy obecnego Nadleśnictwa Strzelce. Na tej wizytacji korzystały najbardziej okoliczne dzieci, którym panowie rzucali z bryczki cukierki. Niektórzy sprytniejsi potrafili wyprzedzić powóz, aby zostać ponownie obdarowanymi krówkami, których smak do dziś dnia moja babcia jak i mój dziadek dobrze pamiętają.

Piotr Makarewicz urodził się, w Szpikołosach 14 listopada 1893 roku, jako drugie dziecko Teodora i Katarzyny z Rudników. Uczęszczał do gimnazjum w Hrubieszowie, gdzie dał się poznać jako zdolny uczeń. Niestety prapradziadka nie stać było na kontynuowanie edukacji syna. Dalszą naukę ufundował młodemu Piotrowi hrubieszowski prałat Melchior Juściński. Pierwotnie kształcił się w Jakaterynosławiu (obecnie Dniepropietrowsku) w szkole handlowej, a następnie w szkole oficerskiej w Kijowie. Zakończywszy edukację powrócił w rodzinne strony. W latach 1919-1923 odbył służbę w 9 Pułku Piechoty Legionów. W latach 20-stych ożenił się z Janiną Czarkowską, jedyną córką hrubieszowskiego adwokata. Zamieszkali w domu, który obecnie znajduje się przy ul. Narutowicza 2, w którym wspólnie wychowywali dwie córki.

Na przełomie lat 20-tych i 30-tych wujek Piotr, został wybrany burmistrzem Hrubieszowa. Brakuje niestety większej informacji, co do jego działalności na tym stanowisku. Wiadomo jednak, że za jego kadencji wybudowano Dom Sokoła (obecnie Gmach Sądu), dla Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Hrubieszowie, którego Piotr Makarewicz był wiceprezesem i budynek szkoły (obecny budynek Szkoły Podstawowej nr 2).

Druga połowa lat 30-tych to początek ciężkich chwil dla rodziny Makarewiczów. Sytuacja finansowa zmusza ich do sprzedaży domu i wyjazdu do Suwałk, gdzie Piotr otrzymał posadę wójta. Krótko po przeprowadzce wybucha II wojna światowa, która jednocześnie urywa kontakt z Piotrem i jego rodziną, na długie lata zasłaniając ich losy kurtyną milczenia.

Dopiero dzięki staraniom wcześniej wspomnianego Melchiora Juścińskiego, udaje się odtworzyć tragiczne losy rodziny. Dzięki informacji z Polskiego Czerwonego Krzyża prałat Juściński dowiedział się wielu szczegółów.

Jedna z córek Piotra miała narzeczonego lotnika. Wykorzystując swoje umiejętności chciał on zabrać obie siostry z okupowanej Polski. W trakcie wylotu Janina, żona wujka Piotra, żegnała córki na lotnisku. Niestety tuż po starcie samolot został zestrzelony. Widząc katastrofę, w której giną jej dzieci, Janina Makarewicz doznała silnego ataku serca na skutek, którego, zmarła.

Los samego Piotra Makarewicza długo pozostawał niewyjaśniony. Po wkroczeniu wojsk niemieckich, jako porucznik rezerwy został powołany do wojska, a po ataku Związku Radzieckiego na Polskę dostał się do sowieckiej niewoli, wraz z innymi polskimi oficerami.

Wiele lat domysłów zostało ostatecznie potwierdzone dopiero kilka lat temu. Wujek Piotr został rozstrzelany w lesie katyńskim w maju 1940 roku. Jego szczątki spoczywają na tamtejszym cmentarzu.

Na początku 2007 r. na cmentarzu parafialnym w Szpikołosach moja rodzina wmurowała tablicę pamiątkową upamiętniającą jego osobę. Epitafium znajduje się przy grobie prababci Stefanii Biront z domu Makarewicz (starszej siostry Piotra Makarewicza).

Minister Obrony Narodowej Bogdan Klich, 5 października 2007 r. mianował pośmiertnie porucznika Piotra Makarewicza na stopień kapitana Wojska Polskiego.