Można powiedzieć niepokorny, nikomu i niczemu nie chciał łatwo ustąpić. Było zimno On i tak pływał w Huczwie, sztanga rzucała Go we wszystkie strony, to i tak w końcu musiał ją podnieść, z kimś dyskutował i uważał, że ma racje to dyskusja była długa i burzliwa.
Czy się zmienił z biegiem lat, nic, wyrwał kartkę z książki o Hrubieszowskim sporcie i twierdzi – było trochę inaczej. Czy osiągnął wiele, jestem pewien, że On sam wie, mógł więcej, ale był i jest niepokorny.
Urodził się 20 listopada 1949 roku w Hrubieszowie – rodzice Edward i Kazimiera. W 1963 roku ukończył Szkołę Podstawową nr 2 w Hrubieszowie, w której wychowanie fizyczne prowadził m.in. Józef Stąsik. W dalszej kolejności ukończył Liceum Ogólnokształcące w Hrubieszowie, Studium Nauczycielskie w Legnicy i w końcu Akademię Wychowania Fizycznego w Białej Podlaskiej. Już w 1967 roku ukończył kurs instruktorów podnoszenia ciężarów w Zamościu, w następnych latach instruktora pływania i ratownictwa.
Karierę sportową rozpoczął w 1961 r. od pływania, które wówczas w Hrubieszowie było bardzo popularne, ponieważ jeszcze nie decydowały o poziomie w województwie lubelskim kryte baseny, a rzeki i jeziora. Pod okiem instruktorów Michała Starykiewicza, Mariana Kozielskiego czy Mariana Rembiasza szybko zaczął osiągać sukcesy w stylu klasycznym i dowolnym na dystansach krótkich, czyli na 25, 50 i 100 metrów. Razem z Jerzym Troszczyńskim zostali zakwalifikowani do kadry wojewódzkiej. Do najlepszych w pływaniu, wówczas w Hrubieszowie m.in. zaliczali się: Nieradkowie, Troszczyńscy, Semczuk, Pilipczuk, Wańczyccy, Duławski Krzysztof, Drączkowski Leszek, Jaworski Andrzej, Michalski, Czuryło, Andrzej Kuśmirek, Miaskowski Stanisław, Czapska.
Pomimo dobrych wyników w pływaniu podczas nauki w szkole średniej w Lublinie za namową kolegi rozpoczął treningi w sekcji pięściarskiej WKS „Lublinianka”, ale wrócił do Hrubieszowa i nie kontynuował uprawianie tego sportu, ponieważ nie było takiej sekcji.
Pływał więc dalej, ale w 1964 r. w kawiarence (w drewnianym budynku nad Huczwą) na stadionie PKKFiT ( obecnie HOSiR), w tzw. „Grzybku” oprócz stołu bilardowego była sztanga sportowa. Na stadionie pracował też (wypożyczał kajaki itp.) wszechstronny wówczas sportowiec Antoni Nieradko, który miał klucze od pomieszczenia gdzie była sztanga. Mało jest chłopców, którzy jak zobaczą sztangę, aby nie spróbowali ile ja dam rady podnieść i tak stało się z Zenkiem. Pomimo, że był zbudowany harmonijnie, to był bardzo szczupły, więc za wiele nie udało mu się podnieść, ale ambicja sportowa i „męska” skusiła go, będę ćwiczył ponieważ poprawię sylwetkę i będę silniejszy. Zresztą okazało się, że nie tylko on, ale takich chętnych chłopców do siłowania się ze sztangą jest w Hrubieszowie trochę więcej.
Zaobserwował ten pęd chłopców do podnoszenia sztangi działacz powiatowego LZS Franciszek Skierski i zrobił to, co powinien, zaproponował im, założymy klub i będziecie mogli startować w zawodach. I tak stało się, powstał klub – LZS „Zieloni” Hrubieszów, działający przy Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. Jednocześnie pod okiem nauczyciela wf Leona Wodzińskiego w szkole rolniczej w Turkowicach również chłopcy zaczęli trenować tę dyscyplinę sportową, więc była z nimi rywalizacja, ale w zawodach wyższego szczebla byli w jednej drużynie.
W Hrubieszowie chłopcy trenowali sami, ale właśnie Zenon Majewski wykazywał największe zainteresowanie trenerką, wyszukiwał różne materiały szkoleniowe, które pozwalały jemu, jak i kolegom poprawiać metody treningu, technikę konkurencji czy odżywiać się. Na początku trenowali we własnym sprzęcie sportowym, w tenisówkach, trampkach, w końcu w butach tzw. „pionierkach”. Po pewnym czasie otrzymali z klubu buty ciężarowe, wełniaki, pasy, dresy.
Przez kilka lat trenowali w różnych miejscach, ponieważ nie wszystkim podobał się odgłos spadającej sztangi a i często ona czyniła jakieś uszkodzenia danego miejsca. Zajęcia odbywały się m.in. w kawiarence na stadionie, w baraku za starą apteką, Straży Pożarnej (ale jeszcze przy ulicy Partyzantów), na scenie w „Ekonomiku”, w „baraku” przy SP nr 2, na podwórku w lecie lub w domu u Marka Kitlińskiego czy Kuśmirków, koszarach i w końcu w piwnicy internatu ZSMR.
W zawodach Z. Majewski zadebiutował w 1966 r. podczas zawodów powiatowych LZS w Turkowicach. Wyniki poprawiał systematycznie, więc startował również w zawodach wyższego szczebla. Bardzo dobrze szło mu też w popularnym wówczas sześcioboju ciężarowym, będąc najlepszym w województwie lubelskim w swojej kategorii wiekowej. Ponieważ w tej rywalizacji dochodziło też m.in. pływanie na 50 m. stylem dowolnym (tutaj był nie do pokonania) czy bieg na 60 m, gdzie uzyskał 7,2 sek. Bardzo dobrze prezentował się również w pięcioskoku, co procentowało też podczas zawodów lekkoatletycznych w skoku w dal, w którym uzyskiwał odległości ponad sześciometrowe. W związku z uzyskanymi wysokiej klasy wynikami zdobył za rok 1967 pierwsze kółko olimpijskie na Igrzyska Olimpijskie w 1972 r. w Monachium.
Zenon Majewski oficjalnie jako szkoleniowiec został zatrudniony w klubie już od 1 sierpnia 1967 r. Raz w tygodniu dojeżdżał również do Turkowice, gdzie prowadził zajęcia z miejscowymi „ciężarowcami”, na inne dni rozpisywał im treningi na kartce, ściśle współpracując ze wspomnianym, świetnym nauczycielem wf L. Wodzińskim. Niestety od 25 lipca 1968 r. rozpoczął obowiązkową służbę wojskową w Niepołomicach k/Krakowa, która trwała do lipca 1970 r. Tam trenował sam, ale nie było klubu, więc nie startował w zawodach, jedynie raz wziął udział w jakiejś rywalizacji między wojskowej. Czyli dwa lata zmarnowane.
Od 25 lipca 1970 r. ponownie zatrudniony jako instruktor podnoszenia ciężarów, ale już w działającym LKS Świt” w Hrubieszowie. Osobiście jego rekordy życiowe na zawodach wyniosły: wyciskanie stojąc 105 kg, rwanie 100 kg i podrzut 125 kg (na treningu nawet 135). Jak na ciężarowca był wysoki – 1.78 cm i startował w miarę przybywania lat i masy ciała w wadze piórkowej (do 60 kg), lekkiej (do 67,5 kg), średniej (do 75 kg) i półciężkiej (do 82,5 kg).
W 1972 roku po startach w Lubelskiej Lidze Okręgowej i zajętego czołowego miejsca, podopieczni Majewskiego osiągali coraz lepsze rezultaty, więc drużyna awansowała do II ligi, niestety z braku funduszy zespół do tej rywalizacji nie przystąpił. Druga liga miała już zasięg ogólnopolski i były dalekie wyjazdy, trzeba było mieć „kasę” na przejazdy, noclegi czy wyżywienie.
Dalej startowali tylko indywidualnie a Zenon Majewski po w/w zawodzie zakończył karierę sportową, lecz rozpoczął pracę jako nauczyciel w ZSMR w Hrubieszowie od 1 września 1972 roku. Niestety „Świt” połączył się z „Unią”, która „ciężarowców” nie chciała, skupiając się szczególnie na sekcji piłki nożnej, ręcznej i lekkiej atletyce.
Do najlepszych zawodników trenujących u Z. Majewskiego należeli: Kuśmirek Andrzej, Troszczyński Marian, Kuśmirek Mirosław, Zaburda Jarosław, Prochacki Bolesław, Laskowski Ireneusz, Rogowski Czesław, Bernat Jan, Wąsiel Józef, Prochacki Józef, Skrzypiec Zbigniew (w roku 1969, brązowy medalista podczas Mistrzostw Polski LZS w wadze superciężkiej i był to pierwszy medal sekcji pc w zawodach centralnych, 8 my na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży), Szyper Marian (od wielu lat trener pc w AZS AWF Biała Podlaska), Szpunar, Pawłoś, Poziomkowski Stanisław, Jarmuszkiewicz, Danilczuk Stanisław zwany „Wasyl” (członek kadry Polski LZS), Stipura Jerzy, Wójtowicz Zbigniew, Szendrak Jan, Szendrak Leszek, Szendrak Zygmunt, Betka Jerzy, Semkowski Tomasz, Skubis Edward, Krupa Marian, Warzecha. Wielu z nich zdobywało medale podczas zawodów województwa lubelskiego i LZS w różnych kategoriach wiekowych, więc należeli do kadry wojewódzkiej, czy kadry wojewódzkiej LZS.
W tym okresie ponownie zbliżył się do „wody”, uzyskał uprawnienia instruktora pływania i ratownika wodnego, płetwonurka czy sternika motorowodnego, pełniąc w końcu funkcje, wiceprezesa i prezesa Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.
W 1983 r. razem z kolegą nauczycielem wf Henrykiem Lebiedowiczem, który zrezygnował ze szkolenia lekkoatletów ogłosili nabór do sekcji podnoszenia ciężarów. W 1984 r. Unia przyjęła w swoje szeregi sekcję z tym, że rola Majewskiego ograniczała się do społecznego rozpisywania treningów, nauki techniki, natomiast Lebiedowicz działał organizacyjnie, jeździł z zawodnikami na zawody, prowadził treningi.
Gdzieś w roku 1985 Majewski wyłączył się z tej współpracy, a w tym okresie m.in. trenowali tacy zawodnicy jak: Piotr Woźniak, Kasztelan, Leszek Tarnawski, Polak.
Obecnie jest już na emeryturze i mieszka z rodziną blisko Łęcznej, w domu posiada siłownię i systematycznie stara się z niej korzystać. Żona pracuje w szkole, przy której jest basen, więc nie zapomina i o tej pierwszej swojej dyscyplinie sportowej. Ma dwie córki, jedna z nich wystąpiła w „Szansie na sukces” oraz jedenastoletniego syna Pawła, który trenuje tenis ziemny w Górniku Łęczna.
***
Moje wspomnienia
Z Zenkiem Majewskim zapoznałem się w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych XX wieku, oczywiście na stadionie, ale nie dlatego, że trenowaliśmy lekkoatletykę, tylko dlatego, że na Huczwie przy stadionie była plaża i złocisty piasek w ulubionej rzece. Nie było w Hrubieszowie chłopaka czy sprawnej dziewczyny, aby ich tam nie było, często spędzając w tym miejscu i w Huczwie cały dzień. Jak już wcześniej wspomniałem ciężarowcy często zmieniali miejsce treningów, w końcu nie mieli gdzie ćwiczyć, więc zabraliśmy tę sztangę za zgodą mojej rodziny na moje podwórko przy ulicy Słowackiego 6 i tu z nią siłowaliśmy się.
Sposobami „gospodarczymi” zebraliśmy materiał na pomost, stojaki, ławeczkę do wyciskania sztangi leżąc, wycieraczki czy pasy gumowe (aby łagodzić łoskot spadających obciążeń), sami porobiliśmy dodatkowe sztangi czy hantle z cementu i gruzu, zakupiliśmy ekspandory.
Wielu naszych znajomych i nieznajomych chłopców ( nawet kilkudziesięciu dziennie) przewijało się przez to podwórko, dowiadując się o możliwości spróbowania swoich sił z podniesieniem do góry ciężaru, wiele było różnych zakładów, da radę czy nie. Część osób ćwiczyła na „masę”. Inni, razem z Zenkiem Majewskim trenowali technikę poszczególnych konkurencji trójboju olimpijskiego i uczestniczyli w zawodach podnoszenia ciężarów, stale poprawiając swoje rekordy życiowe. Zenek w związku z tym, że był sprawny, w wysokim stopniu opanował technikę w poszczególnych bojach, za co otrzymał nawet pochwały od mistrza nad mistrzami w tej dyscyplinie Waldemara Baszanowskiego.
W zimie, ćwiczyliśmy również w domu i pomimo, że uważaliśmy, czasami sztanga spadła na podłogę, która w końcu stała się „lekko kołysząca” . Razem z nami ćwiczyła też Danka Miaskowska, która szczególnie znakomite wyniki osiągała w rzucie oszczepem, zdobywając medal na Mistrzostwach Polski LZS.
W końcu ja wyjechałem po maturze uczyć się dalej, a Zenek poszedł do wojska. Więc drogi nasze się rozeszły, ale nie na długo, w końcu i ja, i on zostaliśmy nauczycielami od wf i co dalej w przypadku Z. Majewskiego to powyżej w tekście.
***
Niektóre dyplomy:
Pływanie
1-wsze miejsce p pływaniu na dystansie 25 m stylem dowolnym 15,1 sek. – Jezioro Białe 20 07 1965 r.
1. W pływaniu na zawodach wojewódzkich TKKFiT na 50 m. – Jezioro Białe 5 IX 1965 r.
3. Wojewódzka Spartakiada Szkół Średnich w pływaniu w Lublinie 19 04 1966 r. na dystansie 100 m. klasycznym 1:35,5 min
Podnoszenie ciężarów
1-wsze miejsce w Mistrzostwach Powiatu LZS – Hrubieszów 09 01 1966 r, waga piórkowa 180 kg
2. Mistrzostwa Okręgu Lubelskiego w sześcioboju ciężarowym – Zamość 2/3 07 1966 r. waga piórkowa 2713 pkt.
1. Mistrzostwa Powiatu LZS – Hrubieszów 12 03 1967 r. waga lekka 215 kg
1. Mistrzostwa Powiatu – Hrubieszów 02 04 1967 r. waga lekka 232,5 kg
1. Mistrzostwa Powiatu – 27 01 1968 r. w Turkowicach waga piórkowa 290 kg
2. Indywidualne Mistrzostwa Województwa Lubelskiego Juniorów LZS – Tomaszów Lub. 1968 r. wyn. 275 kg
1. Mistrzostwa Powiatu Hrubieszów – 17 03 1969 r. waga lekka 275 kg
3. Indywidualno – Drużynowe Mistrzostwa Województwa Lubelskiego LZS Seniorów – 7/8 XI 1970 r. w Lublinie
1. Spartakiada Powiatowa – 07 03 1971 r. Hrubieszów waga półciężka 305 kg
1. Indywidualno – Drużynowe Mistrzostwa Województwa Lubelskiego LZS Seniorów – 12/13 06 1971 r. w Lublinie, waga średnia 300 kg
Plebiscyty
5. W IV Plebiscycie na Najlepszych Sportowców Powiatu Hrubieszowskiego LZS za rok 1971, podsumowanie 15 I 1972 r.
4. W III Plebiscycie na Najlepszych Sportowców Powiatu Hrubieszowskiego za 1971 r., podsumowanie 9 III 1972 r.
Książeczki i legitymacje
1. Legitymacja członkowska sekcji bokserskiej w WKS „Lublinianka” Lublin 11 II 1964 r.
2. Zgłoszenie tzw. „karta sztywna” do LZS „Zieloni” Hrubieszów sekcji podnoszenia ciężarów 27 XII 1965 r.
3. Legitymacja zdobywcy kółek olimpijskich w 1967 r. na Igrzyska Olimpijskie Monachium 1972
4. Książeczka instruktora podnoszenia ciężarów nr 318 z 18 IX 1968 r. (uprawnienia uzyskał 1 IX 1968 r.)
5. Legitymacja instruktora pływania – 10 X 1979 r. Biała Podlaska
6. Legitymacja członka Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego – Zamość 4 V 1980 r.
7. Legitymacja instruktora ratownictwa wodnego -Warszawa 20 VI 1980 r.
8. Książeczka płetwonurka II stopnia – 7 VI 1983 r. Lublin i płetwonurka I stopnia – 30 VI 1988 r. Warszawa
9. Legitymacja starszego sternika motorowodnego -Warszawa 6 IX 1983 r.
10. Książeczka płetwonurka – 30 IV 1990 r. Lublin
Na podstawie wywiadu z Zenonem Majewskim
opracował – Marek A. Kitliński (mak)