Ole w Planicy!

W podróż wyruszyłem we środę 17 marca 2010. Po zwiedzeniu Krakowa i Wieliczki przyszedł czas na kupienie winiety (nalepka na szybę samochodu, stanowiąca dowód wniesienia opłaty autostradowej) i jazdę po czeskich, austriackich oraz słoweńskich asfaltach. Towarzyszył mi brat Mateusz i Jacek z Firmy 4F, który był opiekunem wyjazdu (wcielił się w naprawdę dobrego ojca). Przejeżdżałem z towarzyszami podróży przez kilka ciekawych miejsc, m.in.: Cieszyn, Wiedeń, Maribor (drugie pod względem wielkości miasto w Słowenii; tutaj wielkie wrażenie wywarła na mnie wschodnia krawędź masywu Pahorje, zwana również płucami Mariboru, gdzie znajduje się wiele atrakcji, takich jak stoki narciarskie, trasa do zjazdu na rowerach, obiekt do górskiej turystyki pieszej – nocą oświetlony tunel obiektów przyciąga jeszcze bardziej). Słowenia to bardzo piękny kraj. Jadąc można podziwiać krystaliczną przejrzystość górskich spływów i wysokie Alpy sięgające prawie do nieba. „Prawie do nieba wzięłaś mnie, a wtedy padał deszcz…” – tutaj na szczęście świeciło słońce i pogoda mnie rozpieszczała. Przy skoczni widać było rozgrzewających się skoczków ubranych już na wiosennie (przebiegł mi przed nosem Stefan Hula na którego twarzy można było zauważyć uśmiech). Planica to dolina górska położona w północno-zachodniej części Słowenii (przy granicy z Włochami i Austrią) niedaleko Kranjskiej Gory; znany ośrodek sportów zimowych. W dolinie tej znajduje się kompleks skoczni narciarskich, z których najbardziej znana jest mamucia skocznia narciarska Letalnica – największa skocznia na świecie. Tylko na niej można uzyskiwać odległości większe niż 230 m. Jej rekord wynosi 239 m i został ustanowiony 20 marca 2005r. przez norweskiego skoczka Bjoerna Einara Romoerena. W tym samym konkursie, fiński skoczek Janne Ahonen uzyskał 240 m, ale ze względu na upadek rekord nie został zaliczony. Najdłuższy skok na Letalnicy oddany przez Polaka wynosi 225 m, odległość ta została uzyskana przez Adama Małysza 22 marca 2003r. (w bieżącym roku Kamil Stoch skoczył 222,5 m ustanawiając na tym obiekcie własny życiowy rekord). Pierwszego dnia (konkurs indywidualny, 19.03.2010) obecnych pod mamucią skocznią było 17. tys. fanów skoków narciarskich (Zakopane podczas PŚ przyciąga średnio 28 tys.). Niespodziankę po serii próbnej polskim kibicom przyniósł Rafał Śliz, który zajął 3 miejsce. Małysz był w czołówce, więc Polacy marzyli o zwycięstwie. Zgromadzonych przywitał hymn Słowenii. Jak było potem? Wybił czas na niezapomniane emocje MŚ w lotach narciarskich Planica 2010. Sama skocznia robiła wrażenie – zawodnicy przy prędkościach najazdowych przekraczali 100 km/h; przy niej dużo Norwegów, Austriaków, Polaków, Czechów, miejscami Finowie z Niemcami, przewaga Słoweńców. Simon Ammann został nowym Mistrzem Świata w lotach, Szwajcar nie miał sobie równych na największej skoczni mamuciej świata uzyskując w kolejnych seriach 215,5 – 216,5 – 227 – 236,5 metra. Srebrny medal zdobył Gregor Schlierenzauer, a brąz wywalczył Anders Jacobsen, który wygrał z Adamem Małyszem zaledwie o 0,4 punktu. Porównywałem PŚ Zakopane z MŚ w Planicy. Na alpejskiej skoczni przydałby się jeszcze jeden telebim (tylko jeden posiadają – po lewej stronie skoczni), natomiast przewagą jest piękny, górski widok – Alpy Julijskie (słoweń. Julijske Alpe, wł. Alpi Giulie) wkoło skoczni. Na ich terenie rozwinęła się gospodarka leśna, hodowla i przede wszystkim turystyka. Najważniejsze ośrodki sportów narciarskich znajdują się w miejscowościach Planica i Bled (tam nocowałem) w Słowenii oraz Valbruna we Włoszech. Wysokogórska część Alp Julijskich jest objęta ochroną w ramach Parku Narodowego Triglav. W Polsce powiadają, że królową skoków i śnieżnej zabawy są skoki narciarskie podczas PŚ Zakopane – kibice udowadniają to każdego roku: jest hucznie, bardzo skocznie, więcej tańców i uśmiechów. Wielki plus dla polskiej stolicy Tatr! Ale nie miałem pisać o polskich tradycjach… „Korków” nie da się uniknąć przy organizacji wielkich, masowych imprez. W postoju przekonałem się, że Słoweńcy przywiązani są bardzo do własnego kraju – z samochodów słychać było muzykę regionalną. Pozwolę sobie stwierdzić, że Polacy w większości czują „inną” więź z Ojczyzną (Polacy przywiązani są raczej do Dody – ten fakt daje do myślenia). Słoweńcy w swoim państwie czują się bezpiecznie (policja zaopatrzona jest w konie i helikoptery). Ja szukałem spokoju w mieście Bled. Bled, ze szmaragdowozielonym jeziorem, kościółkiem na wyspie, średniowiecznym zamkiem uczepionym stromej skały i najwyższymi szczytami Alp Julijskich i Karawanek w tle jest najbardziej popularną miejscowością uzdrowiskową w Słowenii i symbolem wystawnego życia. Gościłem w 4-ro gwiazdkowym Hotelu Park, gdzie czekały na mnie atrakcje typu basen czy sauna, nie wspominając o dobrych, tradycyjnych posiłkach. Jak to zwykle bywa z popularnymi miejscowościami na całym świecie, ludzie zjeżdżają tutaj tłumnie i będą to robić nadal, ponieważ miejsce jest naprawdę przepiękne. W pogodny dzień od strony północno-wschodniej można podziwiać zarys góry Stol (2236 m) i Triglavu, najwyższego szczytu Słowenii (2864 m), słuchając bicia kościelnych dzwonów i obserwując tłumy turystów. Mimo tak wielu atrakcji, ceny w Bledzie są bardzo zawyżone, dlatego wielu podróżnych omija to miejsce i udaje się nad większe i znacznie słabiej zagospodarowane jezioro Bohinj, 26 km na południowy zachód. Nazwa „Bled” odnosi się zarówno do jeziora, jak i do pobliskich osad, w szczególności zaś do zabudowanych terenów po stronie północno-wschodniej, gdzie skupiają się prawie wszystkie hotele. Od tego miejsca odchodzi w kierunku wschodnim Ljubljanska cesta, główna ulica Bledu, a wokół jeziora (na które miałem widok z pokoi hotelowych) biegną deptaki – Cesta Svobode (na południe) i Kidričeva cesta (na północ).Wracając do tego, co było celem wyjazdu – Mistrzostwa Świata! Odnośnie konkursu drużynowego… Reprezentacja Austrii nie dała szans rywalom i pewnie sięgnęła po złoty medal Mistrzostw Świata w lotach w Planicy. Podopieczni Pointnera skakali zdecydowanie najdalej i wyprzedzili Norwegów o prawie 100 punktów. Polacy do końca walczyli o medal, ale ostatecznie ulegli Finom i zajęli 4 miejsce.

W Słowenii (szczególnie pod mamutem) odczuwałem braterską sympatię; w czasie podróży powrotnej także jej nie brakowało, a to dzięki trenerowi Hannu Lepistö, który w Austrii „mrugnął” do Skody Firmy F4, którą podróżowałem. Dziękuję serdecznie wszystkim, którzy wspierali mój cel w projekcie „Każdy ma swoje Vancouver” oraz Firmie F4 (która była organizatorem konkursu) – szczególnie prezesowi Panu Igorowi Klaja oraz Jackowi Telega za wszelką okazaną pomoc. Swoje wywody zakończę słowami utworu Resort K-ce: „Tak skacze jeden człowiek na świecie. Kto? Adam Małysz! I wy to wiecie!”