W sytuacji, kiedy każde miasto, wieś i osada maja ambicje promować to, co w nich najlepsze i najpiękniejsze, my Hrubieszowianie lubimy jedynie ponarzekać na ogólny marazm i ewentualnie bezmyślnie skopiować projekty, które u innych się sprawdziły.
Nie jest tajemnicą, że na pierwsze wrażenie największy wpływ wywiera architektura miejsca, do którego przyjeżdżamy.
W sytuacji, kiedy każde miasto, wieś i osada maja ambicje promować to, co w nich najlepsze i najpiękniejsze, my Hrubieszowianie lubimy jedynie ponarzekać na ogólny marazm i ewentualnie bezmyślnie skopiować projekty, które u innych się sprawdziły.
Może warto jednak oprzeć nowość na tym, co posiadamy, na tym, co stanowi o wyjątkowości naszego miasta, o jego specyficznym nadgranicznym uroku, który łączy w sobie znak czasów, wielokulturowość i wschodnią otwartość.
Ewelina Pachla, studentka drugiego stopnia Architektury i Urbanistyki może by przykładem młodego talentu, który z Hrubieszowa pochodzi, ale się od niego nie odcina. Wręcz przeciwnie: w swoich planach odnosi się do tego miejsca i próbuje interpretować jego wyjątkowość. Sentyment do rodzinnego miasta, zauważalne potrzeby i istniejące możliwości zdecydowały, że swój inżynierski projekt dyplomowy osadziła właśnie tutaj.
Hrubieszów, jako ośrodek terenów nadgranicznych, jest miastem rozwojowym. Obecnie proponuje się przekształcić tereny przy rzece Huczwie na obszar rekreacyjno- turystyczny, tworząc na terenach zalewowych zbiornik wodny, który niwelowałby problem zalewania okolicznych działek. Jest to doskonały pretekst to zaproponowania na tym obszarze ekskluzywnego obiektu hotelarskiego z funkcją SPA, który wyróżniałby się na tle okolicznych hoteli o niskim standardzie zarówno rangą, jak i przeznaczeniem. Obiekt ten powstałby jako alternatywa wypoczynkowa dla mieszkańców całego województwa, będąca atrakcją samą w sobie.
Obecnie funkcją objętą Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego jest teren łąk i pastwisk (zieleń naturalna, oczka wodne, rowy melioracyjne).
Projekt hotelu nawiązuje stylistyką do polskiej architektury drewnianej, tym samym odnosi się do ludowej kultury, bogatej w imponujące konstrukcje z drewna, o energooszczędnej formie, m.in. poprzez ograniczenie doświetleń od północnej strony oraz możliwość zamontowania kolektorów słonecznych od południowej. Jest współczesną interpretacją unikatowego polskiego dziedzictwa kulturowego, niedocenianego we współczesnym designie.
Forma architektoniczna budynku to trzy bryły, przecinające czwartą; poziomą- do nich przeciwstawną. Bryły zostały przełamane szklanymi transparentnymi doświetleniami, które oplatają je na całej wysokości. Statyczne, ciężkie formy archetypowe nawiązują do tradycyjnych, lubelskich zagród, natomiast przeszklenia nadają im dynamiczności i lekkości. Te dwie odseparowane wartości kreują intrygujący, przestrzenny dialog nowoczesności z tradycją.
Pierwsza część obiektu, to strefa znajdująca się od południa- hotelowa. Położona jest ona w stronie działki najbardziej oddzielonej od ulicy- tym samym najbardziej intymnej. Dodatkowo, jego bryła ustawiona jest w taki sposób, by każdy z 42 pokoi hotelowych zapewniał wymagane w przepisach, komfortowe oświetlenie. Drugą- centralną częścią- jest strefa SPA, jako ta najważniejsza i najbardziej interesująca funkcjonalnie: obiekty basenowe, saunowe i zabiegowe SPA znajdują się przy hotelu, lecz w stronę północy- ponieważ jest to strefa półprywatna- dostęp do niej mają nie tylko goście hotelowi, ale także osoby przyjezdne. Ostatnią częścią budynku jest strefa restauracyjno- konferencyjna zaprojektowana od północy, jako strefa wymagająca stałych dostaw i zaplecza technologicznego. Jest to część publiczna- do której otwarty dostęp mają wszyscy.
Należy pamiętać, że praca Eweliny Pachli to jedynie koncepcja dyplomowa, co nie znaczy, że nie może się stać pretekstem do dyskusji na temat architektury Hrubieszowa, który w naszym mieście jest rzadko poruszany przez obywateli.
Może w przyszłości zaowocuje to zmianą podejścia mieszkańców do pielęgnacji architektury zabytkowej, znajdującej się obecnie w opłakanym stanie, czy odnawianiem zdegradowanych przestrzeni publicznych. Chyba czas na to, byśmy sami odpowiedzialnie podejmowali inicjatywy skutkujące dbałością o wspólne dobro, jakim jest nasze miasto i jego architektura. Może projektując nowe osiedla warto odświeżyć dawne wzorce, a schematyczne budowle zastąpić równie funkcjonalnymi, ale osadzonymi w tradycyjnej, hrubieszowskiej architekturze.
Te indywidualne inicjatywy mogłyby znaleźć wsparcie w decyzjach administracyjnych a wtedy Hrubieszów ma szanse stać się jeśli nie perłą, to perełką wschodu.
Takim nowym duchem tchniętym w chyba zbyt uśpiony, pod każdym względem, Hrubieszów, mogą być właśnie ludzie tacy, jak Ewelina, która przecież jako jedna z wielu młodych ludzi tego miasta ma odwagę nie zapominać o nim, ale roztaczać wizje przyszłości bez kompleksów i z odwagą.
Artykuł o pracy dyplomowej Eweliny nie jest dziełem przypadku, jest świadomą promocją zdolności, młodości, energii i talentu, bo należy wspomnieć, że w jej dorobku już znalazła się praca wykonana we współpracy z Mateuszem Ozdobą, a nagrodzona I miejscem, która zawierała koncepcję projektową zagospodarowania terenu miejskiego przylegającego do ronda w Tomaszowie Lubelskim
http://www.tomaszow-lubelski.pl/upload/files/201302/o2013-02-14_wynik_konkursu.pdf
http://www.tomaszow-lubelski.pl/index.php?id=107,106&zoom=36
oraz
II nagrodą w konkursie na koncepcję funkcjonalno- przestrzenną dla terenu Parku Kultury i wypoczynku w Rzeszowie (Bulwarów Rzeszowskich), we współpracy z Mateuszem Ozdobą i Patrycją Matysik
Dla osób, chcących się szerzej zapoznać również ze studialnymi projektami Eweliny:
Marzę o tym, by Hrubieszów stał się perełką wschodu, ale boję się jednocześnie tego, że będziemy mieć talenty, ale nie będziemy umieli ich wykorzystać – w przeciwieństwie do Rzeszowa, Tomaszowa Lubelskiego i innych miast…
